در سال 1299 ه. ق. مهندس " بوآتال " فرانسوی امتیاز ساختمان راه آهن " حضرت عبدالعظیم " را از دولت ایران تحصیل نمود و با مشارکت بلژیکیها ساختمان این خط شروع شد.

طول خط آهن حضرت عبدالعظیم 8.7 کیلومتر بود و عرض آن 80 سانتیمتر. خط مزبور در سال 1301 ه. ق. طی تشریفات مفصلی به دست " ناصرالدین شاه " افتتاح گردید.

در روز افتتاح اکثر مردم برای اطلاع از چگونگی کار این وسیله نوظهور به گارماشین (ایستگاه راه آهن) در انتهای خیابان ری که امروز جای خود را به پارکی داده است، رفتند و با علاقه حرکت آن را روی ریلهای آهنی تماشا کردند.

ساکنین تهران که تا سال 1300 ه.ق. چنین موجود عجیب و غریبی را ندیده بودند برایشان تعجب آور بود که کوهی از آهن بتواند با سرعت زیادی حرکت کند و چون هنگام حرکت، از کله این ماشین وحشتناک دود بسیار زیاد و غلیظی خارج می شد، به همین دلیل لقب ماشین دودی را به آن داده بودند.

در آغاز ورود ماشین دودی، مردم دسته دسته برای تماشای این موجود نوظهور به ایستگاه آن می آمدند، ولی هیچکس جرات سوار شدن آن را به خود نمی داد، این مساله ادامه داشت تا اینکه مهندس فرانسوی وارد کننده آن خطر ورشکستگی را بر خود دید و به همین خاطر به حضور ناصرالدین شاه رسید و ماجرا را با وی در میان گذارد و پس از آن قرار بر آن شده و با آن به شهر ری بروند، پس از انجام این کار وقتی که مردم دیدند شاه با همراهان به سلامت به مقصد رسیدند، کمی ترسشان ریخت و پس از گذشت مدت کوتاهی کار بدانجا رسید که دیگر جایی در ماشین دودی برای سوار شدن نمی ماند و مردم نشسته و ایستاده با آن طی طریق می کردند.

تعداد واگنهای ماشین دودی و ترتیب بستن آنها در مواقع مختلف فرق می کرد ولی به طور معمول حدود یازده دوازده واگن اختصاص به حمل مسافر داشت و در مواقعی هم که کالاهای تجاری موجود بود، به همین تعداد هم واگن مخصوص بارکشی به دنبال ماشین دودی بسته می شد.

ترتیب بستن واگنهای مسافری نیز معمولا به این صورت بود: واگن شاهی که مخصوص شاه بود و بعد از لوکوموتیو بسته می شد و بعد از آن واگن مخصوص اعیان و دولتیون و پس از آن نیز واگن مخصوص زنان و سرانجام حدود هشت واگن مخصوص آقایان بسته می شد.

کرایه ماشین دودی در آغاز از تهران به شهر ری و بالعکس حدود 3 شاهی و این مقدار بعد از هر مدتی اضافه میشد، تا اینکه در اواخر کارش به حدود 3 ریال رسید.